Dr. Nadija Rebronja (e lindur në Novi Pazar, më 1982) është poete, eseiste, kritike letrare. Doktoroi letërsinë në Fakultetin Filologjik të Novi Sadit. Si stipendiste vazhdoi në Institutin e Sllavistikës në Vjenë dhe në Granadë. Për librin “Vallëzim mbi detëra” fitoi çmimin “Aladin Llukaq” kurse vëmendje të jashtëzakonshme zgjoi me studimin shkencor “Dervishi apo njeriu, jeta dhe vdekja”. Nënteksti religjioz i romanit “Dervishi dhe vdekja” i Mesha Selimoviqit. Kjo kritike arti, ka përzgjedhur dhe botuar nga gjuha Spanjolle, përmbledhjen “Alfa, Alef, Elif “(Alea Blanka, Granadë, 2011). Punon si asistente në Departamentin e shkencave filologjike të Universitetit Shtetëror të Novi Pazarit. Nadija Rebronja përkthen vetë nga turqishtja kurse poezitë e saj janë përkthyer dhe botuar në gjuhët: angleze, spanjolle, franceze, italiane, turke, perse, sllovene, polake dhe për herë të parë (vogëlsia ime) ju sjell në shqip, disa vargje nga përmbedhja poetike “Flamenko utopia”.
Nadija Rebronja
Flamenko utopia
ja ne pišem pesme
samo slušam ljude
i gradove
FREDERIKU, ARTISTI, FOTOGRAFI, GRANADËS
ka peizazhe
të përkryera për krim
atje ku qyteti të përqafon
dhe të shtrëngon fortë me duar ngrehinash gjigande
duke të bërë të kullosh në formë rrugësh
fontanave ku shpërlahet kujtesa jote nga emri yt
atje krimineli të lë
të ngjallesh vetëm shesheve
trotuareve
ku ecin vajzat e qeshura
frederik, umetnik fotograf, granadi
postoje pejzaži
savršeni za zločin
tamo gde te grad zagrli
stegne među dlanove od gigantskih zdanja
pusti da iscuriš u obline ulica
gde fontane operu tvoje sećanje na vlastito ime
tamo ti zločinac dozvoli
da oživiš samo u trgovima
pločnicima
i nasmejanim devojkama na njima
LORENA, PIKTORJA BUZË LUMIT
kujtoj shumë mirë
të shkuarën time
në një pikë ujë
në mes të oqeanit
atëbotë isha ujë
kisha formë gjithëkaje që përqafoja
kur njoha zjarrin
fillova edhe më fortë tu besoja çasteve
e shkuara dhe e ardhmja pushuan së rrahuri
apo tingulli i tyre u bë krejtësisht memec
lorena, slikarka, na obali reke
sećam se jako dobro
svoje prošlosti
u jednoj kapi
u sred okeana
tada sam bila voda
imala sam oblik svega
što u tom trenu zagrlim
kada sam upoznala vatru
počela sam još čvršće
da verujem u trenutke
prošlost i budućnost
su prestale da kucaju
ili je njihov zvuk
postao sasvim nem
MIGEL, BANKIERI
njeriu
llustroi këpucët
veshi xhupin
kalimthi
pështyu ujin
dhe shkoi në punë
nuk mendoi
për armiqtë
atë natë uji
dhe pështyma e tretur në të
volli trupin e njeriut mbi sipërfaqe
MUZIKANTËT E METROSË
ne jemi hapsira e bardhë
e kornizuar në numrin zero
rrethi është horizonti
rrethi është laku
rreth qafës
svirači u metrou
mi smo beli prostor
uokviren brojem nula
krug je horizont
krug je omča
oko vrata
NINA SKULPTORJA
pasqyrohem në ujë
pas meje
njëri pas tjetrit rreshtuar
qëndrojnë miliona njerëz
uji më shpërfaqë vetëm mua
ne nuk jemi të dukshëm
nga uji
drejt meje
nga ana tjetër e të ardhmes
del tjetërsia ime
thyen pasqyrimin tim
në copëza refleksesh
duke ndarë pamjet në pika
që kullojnë
do të qetësohet uji
do të shpërfaqemi
në një pamje të re
nina, vajarka
ogledam se u vodi
iza mene
jedan za drugim u nizu
stoje milioni ljudi
voda ogleda samo mene
mi nismo vidljivi
kroz vodu
ka meni
s one strane budućnosti
izranja moja drugost
kada izroni
razbiće moj odraz
delići moje slike
u kapima
slivaće se po njoj
umiriće se voda
ogledaćemo
neku novu sliku
(Prevod na albanski Radije Hoxha)
