Enesa Mahmić (1989), udhëpërshkruese, anëtare e PEN qendrës së Bosnjës e Hercegovinës.
Ka marrë pjesë në shumë festivale ndërkombëtare letrare dhe artistike: Slovo Gorčina (Bosnjee Hercegovinë), We all madestory (Letoni), Graphic Facilitation (Greqi), WR&GI(Maltë) Istanbul kitalara sigenc sairler festivali (Turqi), BeFem (Srebi), WoodPoets, Dani prijatelja knjige (Kroaci), Ratkovićeve večeri poezije (Mali i Zi), Oživela ulica, Skovani od besed, Travnik besed, Poezija na meji, Spread poetry, not fear (Slloveni).
Është fituese e shumë çmimeve rajonale për poezinë. Është e përkthyer në anglisht, gjermanisht, italisht, spanjisht, turqisht dhe hungarisht dhe është pjesëtare në shumë antologji, revista dhe përmbledhje: Le voci dellaPoesia , Diwan, WoodPoets, Balkanski književni glasnik, Sent, Trag, Script , Istok, Suština poetike, Nema, Književno pero, Književni pregled, Liter, Paralele, Rukopisi, Avlija;
Ka publikuar përmbledhjet e poezisë udhëpërshkruese: Faustova kći (Bija e Faustit, 2015), Mape Alme Karlin (Dosjet e Alma Karlinit2016), Na mjestu koje izazivauzdah (Në vendin që shkakton ofshamë 2016) dhe Dolores (2017).
LISBONA
E pimë verën
Dhe ecëm rrugës
Poshtë drejt Serra de Sintras
Jugu është miklues
Ai i fshin mendimet e errëta
Derisa të mos e ndiesh dhimbjen përsëri
VARNASI
Netët më të bukura janë në Varnasi
Në kohë kur zjarret e fuqishme përpijnë ujëvarat
Do të doja t’i kisha njëmijë duar dhe buzë
Të bëhesha formë e përkryer konkave
Përmbi trupin tënd
Pa asnjë ndërhapësirë
Do ta tregoj qytetin me gjymtyrë të lëvizshme
Kur hëna i mbulon me argjend kulmet varfanjake
Dhe nënat i thërrasin fëmijët në pushim
Do ta tregoj hirin që e ruajta në shuplakë.
LARËSET NË GAGNES
Eca gjatë deri te ura që çon Matanë
Asgjë nuk dëgjohej përpos gurgullimës së ujit
Dhe zërave të mbytur të larëseve
Në një moment
Mu duk se po rrjedh në ritëm të njëjtë me ujin
Dhe se uji po rrjedh nëpër tërë qenien time
Pastaj
Larëset i fikën fenerët
Uji u bë i zi dhe rrëshinor
Kalitë
Tërë jetën në rrethimin e dritës dhe territ.
DËSHMITARËT E JEHOVAIT
Një grua e panjohur
Gruaja më ofron afishe
Për Shëlbimin
Shikoj në këpucët e saj të mjerueshme
Në duart e saj thatanike
Në vetminë e saj
Dhe qaj
LARGIMI
Kur u largova, mëngjesi ishte i mjegullt.
Fytyrat e zbehta nga pagjumësia
U zvarrita drejt zyrave, shkollave, bankave
Macet mjaullinin përmbi kulme
Plaku i kërrusur mblidhte gjethet.
Asgjë nuk mund ta prishte atë rregull të amshueshëm
Dhe nuk mund ta zgjonte masën e përkundur,
E unë ecja si të ishte e mundur.
Eca gjatë:
Maskat dhe kurthet
Dhe shputat e lënduara.
Dheu i mësuar në rrapëllimën e sunduesve
Nuk e duronte hapin e butë.
Fantazmat e së kaluarës më mbysnin me duar të vrazhda.
Më beso
Ishin gjithfarësh.
Ishin naive që lakuriqeshin tepër
Ironizonin veten se nuk mund ta pranonin.
Ishin idiote, inatçore, perverse
E më së shumti ishin të vetmuara
Duhej të përshtatesha, të bija ujdi, ta kërrusja kurrizin, ta humbja formën.
Zëri nga radioja përsëriste:
Populli. Vullneti i popullit. Individi. Fuqia.
Fjalët rrëzoheshin si zogj të cofur.
Shkova aq larg
Nën këtë qiell të dëshpëruar
Derisa qenia ime klithi: Shtëpia!
përktheu Nikollë Berishaj
