kur ballë i rrija anës tjetër të jetës
asaj të ftohtës si shkretëtirë e akullt
s’ndjeva as frikë as trishtim prej fëmije
sot kur shkela në shkallët e kësaj jete të re
prapë frikë nuk kam se më rinohen
dejtë e damarët dhe trupi po më
bëhet petkë e re për shpirtin e moçëm
i cili kaloi dhjetë Yjësi të Shumnajës
së dukshme ku Pulsarët
në çdo lëvizje pulsojnë si tingulli
në timpanin e veshit dhe zemrën
ringjallin jetë duke i dhënë dhe
lëkurën e tërqethin, të shohin
të gjithë se si një botë njeriu ndërtohet
prej hirit të Gjithësisë së pafund
tash kur të kam në përqafim e
nëpër gushë kullon shirazi bojëgjak
ç’ne me zhurmën egoiste e cila
në vend se të shuj si heshtja gnostike e pyllit
me të jeshilten e sertë
ajo therr njëzetetetë cipa të shpirtit që janë
si njëzetetetë petale të trëndafilit të bardhë
