Kur një ditë të ulesh në Tempullin e Faljes dhe të Pajtimit, e të kaplon Mëshira si flakët e pa- bojë të Dashurisë,
do të harrosh se je një njeri që parakaloi shtegun- aromën e dheut të sapo lagur nga shiu duke e ndjerë, krejtë si një fëmijë në vrap kur një insekt në sy i hyn, në dukje krejtë rastësisht,
do të harrosh se zukatjen e grerëzës në kaçurrelet e saja dhe gjurin e maviosur që kthehet në të verdhë,
gjakun e tharë nga lëkura e shqepur prej gjembave të manaferrave
kaçubet e të cilave sikur ruajnë vërrshtat e Rahovecit.
do të harrosh se kush ishin ata, kush jemi ne, kush je ti dhe kush do që të bëhesh në këtë Shumnajë të përzier me hasmëri e lakmi, me
kujtesa dhe harresa, me bollëk nuansash të së bardhës ende pa ia a u vnu emrin
Tevona shkruni ju në letër dhe në etër vibroni ato fjale veç me zanore
Një zemër e lindur që të dojë
vështirë e ka të ç’mësohet!
