Mustafa SPAHIU, u lind me 5 prill 1948 në fshatin Muçivërcë të Anamoravës së Gjilanit, Republika e Kosovës. Rrjedh prej një familje zejtare-bujqësore të kamur e fisnike. Katër klasë të shkollës fillore i kreu në vendlindje, tetëvjeçaren në fshatin e afërt Rogoçicë, të mesmen në Prishtinë. E kreu Akademinë pedagogjike – gjuhë dhe letërsi shqipe në Shkup. I ndoqi studimet në Fakultetin filologjik, katedrën e gjuhës e letërsisë shqipe. Vjershën e parë e botoi me 21 mars 1965 në “Flaka për fëmijët tanë” – Shkup.
Tërë profesionin e gazetarit, publicistit e kaloi në Radio Shkupi – programet në gjuhën shqipe. Për 25 vjetë me rradhë e drejtoi me sukses të shkëlqyer emisionion më të dëgjuar për fëmijë “Lule më lule”. Mbi 14 vjet e drejtoi emisionin letrar të koduar “Tingulli i artë i fjalës”.
Ka marrë shumë shpërblime letrare e mirënjohje nga shumë institucione dhe asociacione të fëmijëve, në shkallë republike dhe jashtë Maqedonisë. Më vitin 2008, programi i Radio Shkupit në gjuhën shqipe ia akordoi mirënjohjen më të lartë për vepër jetësore. Në takimet letrare të organizuara nga Shoqata e artistëve “Pushkin” në Tetovë u nderua me çmim të parë.
Ka të përkthyera mbi 30 vepra nga gjuhët sllave: kroatishte, boshnjakishte, maqedonishte, serbishte, malazeze dhe nga shqipja në këto gjuhë.
Është anëtar i dy shoqatave letrare: Shoqata e shkrimtarëve shqiptarë në Maqedoni dhe Shoqata e shkrimtarëve të Maqedonisë. Është anëtar i Klubit të shkrimtarëve “Konstandin Kristoforidhi” të Elbasanit, R. e Shqipërisë. Është qytetar nderi i qytetit të Durrësit dhe Mik i madh i fëmijëve, akorduar nga prefektura e qytetit të Durrësit.
Pas 41 vjet shtazh pune është pensionist, krijon, punon, lexon, përkthen, boton dhe jeton në qytetin e Shkupit. Vendlindjen e ka burim të pashtershëm frymëzimi.
Biografi lirike e librave të autorit:
– Buzëqeshjet e okarinave – (1981)
– Ylbere lirie… – (1982)
– Mollëkuqet e blerimit – (1984)
– Fëmijët kalojnë nën ylbere – (1988)
– Nobelistët për fëmijë – (1989)
– Livadhi im – “Moja livada” – (1989)
– Buzëburimi – “Pokraj izvorot” – (1992)
– Sytë që shkrepin fëmijëri – (1994)
– Fëmijët lozin në brerore – (1994)
– …Më ka marrë malli… – (1995)
– Rregullat e mirësjelljes (Bonton) – (1995)
– Ora që kurdiset nga ëndrrat e fëmijëve – (1996)
– Vallja e okarinave – (1999)
– Kolovajza e ëndrrës sime – (2000)
– Këngët e trishtilit – (2000)
– Sikur t’isha djalë i diellit – (2004)
– Fëmija është bilbil i shtëpisë – (2005)
– Me buzëqeshje ju dal përballë – (2005)
– Fëmijët fshihen në gjelbërim – (2007)
– Era s’ka shtëpi (haiku) – (2007)
– Fermanet e pranverës – (2009)
– Një imazh fshati më mungon – (2011)
– Çka ëndërron dallandyshja – (2011)
– Flamingo (haiku) – (2011)
– Unazë në amforë (haiku me rimë) – (2013)
– Shtëpia me melodi violinash – (2013)
– Vashëza ullinjore fsheh ishullin – (2013)
– Rreze mbi lirikën e zogut – (2015)
– Në ballë të ditës bukuritë – (2015)
SONTE PO MË KRUHET FYTYRA…
Thonë kur të kruhet fytyra – kuakët në kënetë
Më përgojojnë me vetëtima, saç, mashë dhe perusti
Grindem me këmishën time, jam si ai bubi i qetë
Nëma o të vret, nëmëtari shitohet gjëkundi në vërri
Çudi! Sonte po më kruhet fytyra, oh, kjo kromë
S’po ndalet, fytyrën po e kruaj me gunën e leshtë
I zgjidhi shtatë nyje me drapër nisur në plaskomë
Me kosën e babait stivoi zëkosat lartë në kreshtë
Sonte po më kruhet fytyra ia mbatha në lum’
“Gabime kemi bërë, mik, kur fjalës besë i kemi zënë”
Fajet i ka përrocka pse s’pruri më tepër kum, as –
Fatin e gjyvendeve mesnatës kurrë se kam ngrënë
Sonte po më kruhet fytyra, nga sharje e rëndë
Se sharja syqenëz më fal hire… ka një burrëri
I patynzoni të shanë: në motër, grua dhe në nënë
Atëherë si ta ndajë davanë me horrin shpirtzi
Sonte po më kruhet fytyra, larg nëndë konaqe
– As grimën e mallkimeve se nxjerr, o njerëz të mirë
Me dorë në zemër po ju them, jo për sy e faqe, se –
Turma pa tru nderin s’ma lëndon në këtë mënyrë
E premte, 4 prill 2014,
Në Vendlindje
KËNGA PËR DATËLINDJEN TIME
– 5 prill 1948
Fjalët s’më duhen egjërisht, më duhet flatrim
Kohë e artë Diellit t’i thotë sa ka vajtë sahati
Stinëve lulja që flet, gjuha memece kërkon fjalën
Kush jeton mjerisht vallë mundet qiellin ta prek
Kam besuar në ëndërra dhe në një grusht si dje
Dhe dy net isha i dashururar në natë, sepse –
Derisa kredhesha n’ujin e jugut, veriu e gdhelte
Në arën time metaforën larg krimbave të verdhë
Duke ëndërruar unë nëpër festa ia futja gjumë
Sa larg zbutej rrufeja – malli digjej në xhamin
E dritareve blu; zjarrin e ndeza më 5 prill, e –
Im at e vente plisin në prag të derës, thërriste:
– Eja, ore velet se edhe historia mësohet kopile
– Unë, edhe sot dua anash të hesht stërnishtave
Dhe megjithate, sipas mëshirës së gjeografisë së vonë
Ugari në arën time s’pranon toponim tjetër të panjohur
Në sfondin mbarëqiellor jam ritmi i këngës
Dhe në çdo gjë jam dashuruar në jakën e rimave
Derisa yjët me duart e mia prijnë vallen e ndritur
Me lutjet e para gjunjem para ujit të bekuar. Amen!
E shtunë, 5 prill 2014,
Në Vendlindje
I THANË…
I thanë je darkë e gabuar sofrës së pashtruar
Dhe ai në zemër e skaliste agimin e truallësuar
I thanë do të varim në skeptrin e diellit, shtegtar –
Ai me dashuri i mbëltonte lulet reve të qiellit
I thanë do të zëmë me karrem peshk në thellësi
Ai me muzën hyjnore shëndriste në poezi
I thanë do të rroposim ujëvareve të Niagarës
Ai e bënte buzëqeshje edhe tymin e cigarës
I thanë s’do t’i lidhish nyjet e shkëputura
Ai nga bryma e kokës i niste me mijëra flutura
I thanë do të harrojmë si mullirin e plakur
Ai në kreshtë dilte pjalm – diell i përflakur
I thanë krushqit me nusen t’i kem ngrirë
Ai – tha – Antartikun e urrejtjes ua kam shkrirë
I thanë si Feniksin të shndërrojmë në hi
Ai hazërxhevap kaherë jeni pa anoreksi
I thanë t’i ndajmë pa i ndier rruazat e gjakut
Ai më prushërojnë vargjet flakës së blertë t’oxhakut
I thanë do të fundosim amforë në fund të detit
Ai jam unazë – indi i tylit moral i rrëmetit
Anamoravë,
E diele, 6 prill 2015
