Naida Mujkić

Naida Mujkić

1157
0
SHARE

Plaku me kifle

Në tërësi i padobishëm nën

Lisin e Pavlonisë

Këpucët që i mban janë dy numra më të mëdha

Edhe kur ec gishtat i shtyen përpara

Si në tytën ë pushkës

Të gatshme që të shkrep

në fytyrat e nemitura në rrugë

Me dy dyar vesh pantallonat

Dhe i mban i mban i mban

Derisa nuk i duhen më duart, më pas i lëshon

Dhe pantallonat prapë i binë në kuka me dhimbje

Nuk është më ai xhentlemen i pashëm

Ma shami ngjyrë bordo rreth qafe

Rrugës së të dashuruarve në Sarajevë

Tash ulet në bankën e ftohtë

Dhe në fletën e pavlonisë

I rendit kiflet si guraleca

Mbrapa tij një burr më nënkëmishën e bardhë

Pjek suxhuk dhe krihët e zogjëve, e shtunë është

Koha për zgarë, koha për shikimin e butë të gruas

Koha për diellin nën kapakët e syve

Dhe për t’ia krisur këngës

Ndërkaq plaku i pshurrur në bankë

Nuk lëvizë në aromën e zogut të pjekur

Nën të pëllgu i shurrës

Ku ende pikon

I numron kiflet duke frymëmarrë

Shtatë, tetë, nëntë, dhjetë

Është vjeshtë, binë fletët e pavlonisë

Edhe unë nuk jam e sigurt a po i numëron plaku

Kiflet apo vitet e mira të jetës së tij

E cila po ashtu është në rënie

Edhe atëherë edhe tani

Në shtëpinë time të lindjes

Në murre nuk varreshin

Pasqyret

As në radio nuk shkonte muzika

Pleqtë vdisnin çdo

Pranverë dhe vjeshtë

Sa herë që dheu nën

Lopatë ishte i rëndë

Dhë pasqyret çdoherë ishin

Të mbuluara

Isha vetëm unë ajo që hiqja havllinë e zëzë

Dhe me buzëqeshje shikoja fytyrën time

Nëna ime njëherë hyri na banjo

Derisa para pasqyrës

qëndroja lakuriq

prej asaj kohe kemi jetuar

pa  pasqyre

Edhe sot kur moti iku ajo kohë

Dhe shtëpia ime e lindjes nga bari u mbulua

Ndërsa pleqtë e vdekur janë harruar

Ende e dëgjoj nënën si bërtët

“Tash fatkeqësia do të të përcjellë tërë jetën”

Dhe unë ende vërtet nuk di

a kishte ajo të drejtë

Dëshmitari

Me shikim kërkoj acarrin nëpërmjet dritarës

I cili nga kopështi thith tërbimin

Nënë degë të dërmuara të beharit të pjeshkave

Njeriu u ul dhe e ledhaton macën

Herët në mëngjes

E ai erdhi të çaj drunjtë

Në oborrin e komshiut

Çan nga dje dhe malthi i të çarëve

Së shpëjti do ta mbuloj

Dal jashtë dhe nxjerr petkat

Burri që i çan drunjtë diçka çupurit me macën

Para se ta kap sakicën

Kërsasin heshtjet si zemrat e pabesimarëve

Në vaktin e vdekjes

Zogjtë fluturojnë kah qielli

Ai i rrotullonë shuplakat e tij

Sepse petalet e luleve të pjeshkës

Valëvojnë si flamuj

Dhe e shoh si e ndali frymën

A po e sheh edhe ti more Zot?

LEAVE A REPLY