Sllobodan Vukanoviq (1944) është shkrimtar profesionist. Jeton në Podgoricë, Mali i Zi.
Ka botuar librat: „Ljubibiće“, „Zvezdano perje“, „Snimci kasete brodskog dnevnika“, „Svemirska seoba Montenegro“, „Kuda ćemo“, „Čamac kašika“, „Krilate ribe nose zlatoustog Jeromonaha“,“ „Kuće mirišu na magle“,“ Nije za nježne“ (tre botime),“ „Nećeš mi vjerovati, Amalija je postala vjetrenjača“, „Djevojčica sa glavom pomorandze”, librin „Pet libreta za balet“ dhe romanin „Ključ Klatno“.
Vukanoviq ka botuar edhe tetë libra për fëmijë. Dramat i janë interpretuar në teatër dhe në radio. Është prezent në më se 30 antologji, panorama dhe përzgjedhje. Poezia e tij është prezente edhe në librat për shkollat fillore.
Është i përkthyer në gjuhët: angleze, ruse, frënge, bjelloruse, italjane, hungareze, arabe, polake, rumune, sllovene, maqedone, turke, bullgare dhe shqipe
KTHIMI
Udhëton gjethja
Milingona një kokërr rëre
Kurse Penelopa…
Pret marinarin dhe shtegtarin e deteve.
Shpresa është tingulli i bririt
Fanari i detit është xixëllonja
Odiseja është profesion i përjetshëm
I fatit ose i aventurave
Kthimi është lavjerrësi
Për Odisenë dhe Penelopën
NDËRGJEGJJA
Ti pikë je një qenie
Nëse je urë je udhëtar
Lulja mendohet
Për kë dhe
Maskë e kujt jam
Zgjidhja është mëshikëza.
FJALËT JANË HAMLET
Fjalët e para janë si zogu i ri
të këqija, të pa kuptueshme,
pa kuptim.
Dhe pastaj të kuptueshme,
qesharake, të pëlqyeshme si filiz.
Fitojnë ngjyrën, aromën, bukurinë.
Me bukurinë vinë shqetësimi, kërkesa,
cikërrima të krijuara nga padurimi, zërat.
Nga bota e parë,
e ndërtuar nga pyetjet, dëshirat, pasioni,
vizatimi i kufijve, udhëtimet,
me velat e dëshirave, iluzioneve.
Kur lulja bëhet ndërtesë,
me aromën, shijen, bukurinë;
dridhet me ankth.
Dëshiron të mbetet ashtu,
ekzistojnë ligjet e krijimit dhe ekzistencës.
Çdo pjekje sjell frutat,
frutat japin ose marrin shijen.
Mençurinë dhe pjekurinë,
janë libra, zë, piano, violinë.
Bien gjethet, petalet, kalben frutat.
Era e kujtimeve fryn fjalët dhe tingujt
Myku i harresës, i keq, i papërdorshëm,
me degëzat e gjembave.
Ara pret bimën tjetër të re.
Korrja e re, dhe çdo gjë nga fillimi.
I dhimbshëm është fillimi dhe fundi,
Mes tyre është përralla që mbaron shpejt.
Kjo mes tyre ka vlerë,
Duhet ta shfrytëzojmë.
Të shmangim profecitë dhe fjalët e mëdha.
Si miq shfrytëzojmë udhëtimet,
marrim frymë aq sa na është dhënë.
Ndërtojmë sa më shumë shtëpi ëndrrash,
për pasardhësit, tanët dhe të huajt.
Kur bëjmë qiejt,
le të mos jenë të pa prekshëm,
të pa kuptueshëm.
Të lëmë sa më pak sekrete.
Sekretet janë si dielli, si yjet
dhe gjithnjë nxisin shikime,
dhe dëshira që të arrihet molla e kureshtjes.
Sikur të mundej,
më bukur është të jesh lumë,
dhe të jesh yll.
Fjalët janë si Hamleti,
vazhdimisht përsërisin “Të jesh apo të mos jesh”.
