Kur e urren Poetin
Armiku mbush faqet e librave
për barbarinë e paqenë dheu nën këmbë të rrëshqet dhe hapen qepenët e qiellit
me bagllame të arta tek ia u ndjen
fishkëllimën e mbylljes atje lart dridhen shtyllat e turkuazit dhe nga myrtekët prej kedri libanez, bie pluhuri në vend të rrjedhjes së rrëshirës plotë erandje
Kur e urren Poetin
shtohen pamjet e të përdalave dhe fëmijët shohin kofshat e tyre lakuriqe dhe gjokset po ashtu
vera shndërrohet në uthëll dhe mjalti humb kurën
erret nata pa yje sakaq gjinkallat pushojnë një tjetër hajn të përbirohet ndër dejë e damarë lumi fillon të ngrijë dhe fjollat godasin dheun kristalinë jehonat ngufaten e këngëtari e di këngën, por nuk i shkon zëri
Kur e urren poetin
fëmijët marrin rrugën e mërgimit pa mendje të kthimit lehonave tamli në gji iu prishet dhe lotët e tyre bëhen si luspa peshqish të ngordhur
çdo e qarë e jetimit hap brazda në tokë dhe në shpirt farët e lulerradhiqes nuk fluturojnë dhe fara e anisit nuk e shëron verbërinë
i kamuri harron Zotin, varfanjaku besimin e humb, piu pelin apo ujë i duket njëlloj
